به یاد روحانی شهید «محمود زالی»

روحانی شهید «محمود زالی» در سی ام فروردین 1340 همراه با شکوفایی لاله
های صحرایی بدنیا آمد و شهر کوچک «بوئین» را با قدومش مسرور ساخت. جد مادری اش،
عالم جلیل القدر «ملا غلامعلی مهدوی (رحمه الله علیه)» بود و چه زیبا از آن کودکی،
آینده وی را پیش بینی می کرد. هرگاه محمود را بر زانوی خویش می نشاند می گفت:
«محمودم بالاخره آخوند خواهد شد».

دوران کودکی را لبریز از خاطرات شیرین و دور از هیاهوی دنیا به سر برد. از
همان کودکی بسیار کوشا و فعال بود. به دبستان رفت و در اندک مدتی، دوره پنج ساله
ابتدایی را به پایان برد و راهی مدرسه راهنمایی شد. او که در پیروزی انقلاب کودکی
ده ساله بود، پس از پیروزی همواره در تداوم راه شهدای به خون خفته سال های مبارزه
می کوشید و با شرکت در بسیج، عزم خود را در این مهم جزم کرده بود. سنش کم بود؛ ولی
اراده ای آهنین داشت.

سال سوم راهنمایی را سپری می کرد که داوطلب اعزام به جبهه شد، ولی سن کم
بهانه ای کوچک بود که او را از بزرگترین آرزوها دور می کرد. در شناسنامه اش دست
برد و سن خود را بیشتر کرد. شیدائی حضور، در سرتاسر وجودش رخنه کرده بود و دیگر
هیچ به جز غیرت و حمیت نمی دید. پس از اتمام تحصیلات راهنمایی ابتدا به جرگه
سبزپوشان دلاور سپاه پاسداران پیوست و یک سال بعد روح خود را تشنه معارف حقه مکتب
جعفری دید و نزد امام جمعه شهر «داران» رفته، به صف طلایه داران راستین فقه آل
محمد(صلی الله علیه و آله) پیوست.

بعد از مدتی به حوزه اصفهان رفت و نزد خوبان آن دیار راه و رسم نبرد و
جهاد اکبر را آموخت. دل را به رسم عاشقی سپرد و گدایی در خانه امام زمان(عجل الله
تعالی فرجه) را بر همه چیز دنیا ترجیح داد.

محمود عزیز، آن گاه که دو سال در محضر فرزانگان حوزه اصفهان، سر دلبری
آموخت، بار دیگر به بازار عمل بازگشت و خود را مهیای عملیات کربلای پنج نمود.
بارها صحبت ازدواج پیش آمد؛ ولی او می دانست که زمینی نیست و قسمتش در جنات بهشتی
در انتظار اوست. اینک التهابی از جنس عشق در انتظار محمود لحظه شماری می کرد.
ملائک صف به صف هلهله می کردند و شلمچه بر نعره مستانه فرزندان روح الله لبیک می
گفت.

هزاران محمود پنجمین کربلای عشق را به کربلای حسین بن علی(علیه السلام)
پیوند دادند و جهانی را از تبلور غیرت خویش انگشت به دهان گذاردند و 21 بهمن 1365
روز عروج و جاودانگی «محمود زالی» بود که رفتنش، آغاز شادمانی همیشگی او و غبار
غمی بر نهانخانه دل ما بازماندگان است.