سالهای نه چندان دور همین نزدیکی ها،مردانی در همسایگی ما زندگی می کردند،

که زندگی برای شان جدی ترین بازیچه بود.

زندگی کردند، چون هیچ وقت اسیر وذلیل زندگی نشدند.

زندگی می کردند،چون معنای زندگی را فهمیدند.

 آنها آمدند تا زندگی کردن را به ما یاد دهند وما یاد نگرفتیم.

 چشم دوختند در چشم ما وبا سکوت شان فریاد زدند،

که جور دیگر هم می شود زندگی کرد.

آنها رفتند وما ماندیم.

رفتن آنها به رفتن یک ستاره ی دنباله دار می ماندو

ماندن ما به ماندن آب در مرداب روزمرگی ها،

انگار که آن ها مانده اند و ما می رویم.

امروز سربرداشته ایم و چشم دوخته ایم به دنباله ی آن ستاره، تامسیرش را گم نکنیم.

 شاید روزی کسی از ما خواست به آنها بپیوندیم......