کارنامه آمریکا(1)

کارنامه آمریکا، 234 سال نقض حقوق بشر

ایرنا: 14 آبان پرونده حقوق بشر آمریکا با 234 سال سابقه موجودیت در سازمان ملل بررسی می شود. کشوری که قتل عام دولتی سرخپوست ها و کشتار و شکنجه بردگان را در پرونده تاریخی خود دارد و اکنون نیز به گونه های مشابه اما مدرن در عرصه داخلی و خارجی این رویه را ادامه می دهد.

آمریکا به عنوان مدعی دفاع از حقوق بشر در عرصه جهانی، در حالی کشورهای دیگر را به نقض حقوق انسانی متهم می که بر اساس اسناد و مدارک تاریخی - حقوقی و گزارش های رسمی و غیر رسمی داخلی و بین المللی، این کشور اصلی ترین متهم یا مجرم است.

بر اساس آمارهای مستند ارایه شده توسط دانشگاه برکلی، جمعیت واقعی سرخ پوستان در سرزمین تازه کشف شده همزمان با ورود نخستین گروه از مهاجران سفید پوست بیش از 100 میلیون نفر بوده است.

در تحقیق تکمیلی "هنری دوبینز" نویسنده آمریکایی با استناد به پژوهش دانشگاه برکلی آمده است: جمعیت سرخ پوستان هنگام ورود کریستف کلمب به آمریکا حدود 112 میلیون تن بوده که 5/18 میلیون نفر آنها ساکن ایالات متحده امروزی بوده اند.

بر اساس آمارهای رسمی، شمار کنونی سرخ پوستان آمریکا فقط یک درصد جمعیت 300 میلیونی این کشور یعنی سه میلیون نفر است.

تحلیل های جمعیتی نشان می دهد، کمتر از 500 هزار نفر آنان توانسته اند از قتل عامی که توسط آمریکایی ها صورت گرفت جان سالم به در ببرند و بقیه قربانی تشکیل کشور آمریکا شده اند.

در تاریخ آمریکا مطالب مستند زیادی از علاقه سران این کشور به کشتن سرخپوستان وجود دارد که از آن جمله می توان به یکی از رییسان جمهوری این کشور اشاره کرد.

"جکسون" که تصویرش بر اسکناس 20 دلاری نقش بسته است به قطعه قطعه کردن جسد سرخ پوستان و بریدن سر آنان علاقه داشت و به منظور تایید شمار سرخ پوستان کشته شده، دستور داده بود نظامیان، بینی و گوش مثله شده آنان را به مقامات مسئول تسلیم کنند.

"دیوید ستانارد" تاریخ نگار آمریکایی نوشته است: به مناسبت شکست قوم سرخ پوست ساندکریک، جکسون 27 مارس سال 1814 دستور برگزاری جشن پیروزی را صادر و در همین مراسم امر کرد سربازان کار بریدن بینی و گوش 800 جسد کودک، زن و مرد سرخ پوست را انجام دهند.

"نظامیان سفید پوست حتی پوست بدن سرخپوستان را کندند تا برای اسب‌ها ریسمان ببافند".

"لوییس برلاندیر" زیست شناس فرانسوی پس از سفر به تگزاس و انجام تحقیقات گسترده در سال 1828 نوشت: از میان 52 قبیله سرخ پوست که در تحقیقات میدانی فرانسویان در سال 1678 در این منطقه شناسایی شده بودند تنها چهار قوم باقی مانده و اثری از دیگران نیست.

فرماندهانی مانند ژنرال "کاستر" و سرگرد "چونگتون" در کنار صدها نظامی ارشد دیگر که اکنون نام آنان به عنوان قهرمانان ملی آمریکا بر برخی اماکن عمومی این کشور خودنمایی می کند مسئولیت مستقیم پاکسازی سرخ پوست ها را بر عهده داشتند.

چونگتون هنگام حمله نهایی به اردوگاه های محاصره شده سرخپوستان، به سربازان خود می گفت: همه، حتی نوزادان را بکشید تا پوست شان دباغی شود زیرا از تخم شپش، شپش متولد می شود.

بر اساس همین دیدگاه پس از پایان هر حمله نهایی، گروه هایی از سربازان ماموریت داشتند زنده ماندگان احتمالی و زخمی ها حتی نوزادان سالم در آغوش مادران مرده را با شلیک گلوله، ضربات قنداق تفنگ و پا بکشند.

بر اساس این شعار، آمریکایی ها حتی حاضر نبودند سرخ پوست ها را به بردگی بگیرند و سرنوشت همه فقط مرگ بود.

پرونده دوم مربوط به دوران برده داری است که در زمان ریاست جمهوری آبراهام لینکلن و پایان جنگ داخلی منجر به شکست 11 ایالت جنوبی حامی برده داری شد. این نظام به صورت نمادین در سال 1861 پایان یافت.

این مساله نیز مانند سرخ پوست کشی،پرونده حقوق بشر آمریکا را در افکار عمومی جهان سنگین تر کرده است.

بر اساس وقایع نگاری های انجام شده، میلیون ها برده که بیشتر آنها اعضای یک خانواده بودند با حمایت مستقیم دولت های وقت آمریکا از آفریقا زیر عرشه کشتی ها موسوم به تابوت و با غل و زنجیر به این کشور منتقل می شدند که 20 درصد آنان قبل از رسیدن به مقصد می مردند.

برده داران سفیدپوست آمریکایی پس از خرید بردگان، اعضای خانواده سیاه پوستان را برای کار کردن در خانه، مزارع و کارخانه ها از یکدیگر جدا می کردند تا هیچگاه همدیگر را نبینند.

شکنجه، شلاق، تجاوز و ... برنامه روزانه و تفریحی برده داران را تشکیل می داد و در صورت اقدام به فرار، مرگ با ضربات شلاق تنها سرنوشت آنان بود.

انتشار صدها عنوان کتاب مستند درباره وقایع قتل عام سرخ پوست ها و برده داری در آمریکا تنها روایت گوشه هایی از این تاریخ است و بازماندگان قربانیان هم صدها دعوای قضایی را برای احقاق حق و عذرخواهی دولت مطرح کرده اند که تاکنون رسیدگی نشده است.

هنوز هم پیروان نظری گروه هایی مانند "کوکلس کلانها" (سیاه پوست سوزان) و "لینچ" (مثله کردن سیاهان) هر چند که امکان فعالیت عملی ندارند اما آزادانه بر ادامه دیدگاه های نژادپرستی خود تاکید می کنند.