پژوی قدیمی احمدی نژاد

فرهنگ کار و پژوی احمدی نژاد

دکتر مجتبی زارعی*

کلکسیونرها هر چقدر می خواهند پژوی قدیمی احمدی نژاد را قیمت گذاری کنند، این فرع بر فلسفه‌ی اقدام اوست، اگر چه ما نیک می دانیم این یکی هم از او، جزو مزایده های پرغوغا، پر مشتری و دراز دامن از نوع خود به شمار خواهد رفت.

اما آنچه این اقدام را دوست داشتنی و تاریخی می کند و خط قرمزی مابین آن و مدح و غلو ترسیم می سازد، این است که احمدی نژاد تاکنون نشان داده که از جان و اموال خود به نفع مردم گذشت می کند، از همه چیز خود می گذرد تا خدمتی برای خلق آفریده شود. به نظر راقم سطور دیری است که فرهنگ کار و کارآفرینی کشور با حضور احمدی نژاد در قوه مجریه متحول شده و مگر نه این است که کارآفرینی، آفریدن ارزش کار از "هیچ" است، در این صورت وی خوب می داند که اتومبیلش فی حدُذاته حائز ارزش نیست اما او به فنونی در سال های اخیر دست یافته که می تواند از هیچ به تولید قدرت و ثروت برای ایرانی مبادرت کند.

چه می دانیم! شاید او شکوائیه‌ی زن و مرد کهنسال و یأس پسر و دختری جوان را شنیده که از فقدان برخی از امکانات شکایت داشتند و وی با اینکه همه چیز کشور را برای توده‌ی ملت می خواهد و به رغم اینکه سمت و سوی منابع ملی را از خواص پرخرج به توده‌ی کم خرج و پرفایده سوق داده باز هم احساس شرمندگی کرده و دریافته که می تواند با اتومبیل قدیمی‌اش ثروتی نو پدید خلق کند.

ایرانی اکنون در آستانه‌ی تاریخ قرار گرفته، هر ایرانی باید یک مهارت بیاموزد و هر خانه ای به یک کارخانه تبدیل شود، حال آن خانه ای بر تراز فلسفه باشد یا خانه ای بر تراز بافتن فرش و یا یک گلیم.

فقط در این صورت است که خواهیم توانست برای حصول به ایران 1404 جمعیت غیرفعال و خاموش کشور را با تولید ثروت و قدرت ملی پیوند زنیم.

خانه های برخی رجال در ایران ضمن اینکه هیچ گاه در قامت یک کارگاه ظاهر نشدند بلکه جزو خانه هایی پرخرج و کم فایده برای ملت به حساب آمدند اما بعضی خانه ها هرگز سایه ای سنگین بر سر این مُلک و ملت نبودند، بیت امام خمینی(ره) این چنین بوده است، بیت مولایمان خامنه ای این گونه است، و خانه‌ی رجایی و اینک خانه‌ی احمدی نژاد چنین است. ملت نیز چنین سیره ای را دوست می دارند. ایرانیان با بخشنامه و دستورات یکسویه هم جبهه نمی شوند، ایرانیان اهل معنا و جزو باطنیان زمانه اند، نمی شود مردمان این ملک را به کار و کارآفرینی فراخواند و خود بر برج عاج نشست، باید همه چیز خود را فدای ملت اسلام کرد و سبک بارو چابک بود و از رفاه زدگی پرهیز کرد تا در روز "واقعه" خانه ای بنا نکرد در تراز خانه های فتنه.

کاری که پیشتر سردار خیبر حاج همت کرد و باکری و برودجردی و طوسی و برنسی‌ها که تمام اثاثیه خانه‌ی آن‌ها در قسمت عقب تویوتای استیشن زمانه‌ی جنگ جا می شد، برای همین بود که با انگشت اشارت مولایشان گویا سوار بر قالیچه‌ی سلیمان نبی(س) از جنوب به غرب و از غرب به جنوب به پرواز در می آمدند و در مقابل دنیاپرستان قهقهه های مستانه ای داشتند.