جنگ از خانه

سرباز رهبرم در جنگ نرم

یک بام و هزار هوا!

دقیقا یک سال پس از فرونشستن غبار اغتشاش‌های تهران، موجی از ناآرامی و آشوب‌در لندن به راه افتاده است. بررسی تطبیقی آشوب‌های تهران و لندن، موارد جالبی را به دست می‌دهد که مهم‌ترین آنها نقش رسانه‌های غرب در تبدیل اغتشاشات تهران به فاجعه‌ای در تاریخ(!) و نگاه به اغتشاشات لندن به عنوان یک اعتراض ساده و معمولی است.

یک- هدف اغتشاشات: آشوب‌های تهران برای انهدام نظام اسلامی و روی کار آوردن یک نظام غیردینی و غربزده بود. هیچ حکومتی حاضر نمی‌شود خودش را به دست خود نابود کرده و مخالفان را روی کار آورد؛ چه رسد به حکومت اسلامی‌ای که برای تثبیت آن خون‌های پاک 300 هزار شهید و صدها هزار جانباز پای نهال آن ریخته شده و حکومت «حق» است. این در حالی است که در فتنه 8 ماهه با نهایت محبت با مخالفان نظام اسلامی برخورد شد و حتی وقتی دست به اسلحه بردند هم، باز نظام سعی کرد با کمترین خسارت‌از خود دفاع کند؛ این یعنی مظلومیت در عین اقتدار. از آن سو معترضان انگلیسی که اغلب از خانواده‌های فقیر این کشورند (برعکس آشوبگران تهران که غالب‌شان از شکم‌سیری دست به اغتشاش زدند) به خاطر تصویب قانون 3 برابر شدن ناگهانی شهریه‌های دانشگاه که موجب بی‌سواد ماندن فقرای این کشور می‌شود، ناراحت و نگران آینده خویش هستند و صرفا به خاطر اعتراض به این ظلم آشکاری که به ایشان می‌شود، چنین خشن با آنها برخورد می‌شود.

دو- منشأ آشوبگری‌ها: در تهران، 20 سال برای سال 88 برنامه‌ریزی شده بود و مهره‌های آمریکا و اسرائیل 2 دهه برای این سال آموزش دیدند و آشوبگران نیز سازماندهی شده بودند ولی اعتراضات لندن، خودجوش بوده و تنها به دلیل بدتر شدن اوضاع اقتصادی مردم و عدم درک این موضوع از سوی دولت انگلیس صورت گرفته است و قطعا معترضان، در صورت لغو این قانون ناعادلانه‌به اعتراضات خویش پایان می‌دهند.

سه- 2 دولت: در اغتشاشات تهران، دولت بریتانیا متهم ردیف اول برنامه‌ریزی آشوب‌ها بود و از اراذل و اوباش‌علنا حمایت می‌کرد. همچنین تعدادی از اعضای سفارت این کشور در تهران، برخلاف آداب دیپلماتیک در تظاهرات علیه حکومت ایران شرکت کردند(!) که موجب «عنصر نامطلوب» تشخیص داده شدن 2 دیپلمات انگلیسی و اخراج‌شان از تهران شد. سیدحسین رسام نیز که از افراد بلندپایه سفارت بود، دستگیر و محکوم شد. بازخوانی اعترافات رسام، تلاش بی‌پرده انگلیس برای براندازی نظام اسلامی را آشکار می‌کند اما متقابلا اعضای دولت ایران هیچ دخالتی در امور بریتانیا نکردند؛‌تا اندکی رسوم دیپلماتیک را به همتایان انگلیسی خود یاد آوری کنند

چهار- رسانه: متاسفانه رسانه‌های ایران به آشوب‌های فرانسه که در 4 مرحله از سال 2007 تاکنون ده‌ها هزار خودرو در اعتراضات مردم به دولت‌های ژاک شیراک و نیکلا سارکوزی به آتش کشیده شده و ادارات دولتی و فعالیت‌های اقتصادی بارها و بارها به تعطیلی کشیده و صدها نفر بازداشت شدند، توجه چندانی نکردند، اینک نیز چندان به بررسی آشوب‌های لندن و نقش دولت این کشور

در ایجاد آن عنایتی ندارند، در حالی که دولت انگلیس و رسانه‌های این کشور در نقش وکیل مدافع آشوبگران تهران ظاهر شده و شدیدترین کیفرخواست را برای فریب افکار عمومی جهان علیه جمهوری اسلامی بویژه پلیس و نهادهای اطلاعاتی ایران منتشر کردند. آنها با نمایش چندهزار باره اغتشاشات تهران، به دنیا وانمود کردند جنگی داخلی در پایتخت ایران در جریان است! ولی همین دولت و همین رسانه‌های مزدور و همچنین دیگر رسانه‌ها و شبکه‌های ماهواره‌ای اروپا و آمریکا، هیچ گزارشی که نشان دهد پلیس و مسؤولان قضایی انگلستان دارند با هزاران جوان لندن چطور با سیاست «مشت آهنین» ‌برخورد می‌کنند، ارائه نمی‌دهند و با پخش نکردن اعتراضات و آشوب‌های لندن، با زبان بی‌زبانی می‌گویند اغتشاشات جوانان لندن اهمیت چندانی ندارد، پس آن را سانسور می‌کنیم! اینک هیچ مفسر، تحلیلگر و روزنامه‌نگاری را نمی‌توان در شبکه BBC   مشاهده کرد که سوال کند: «چرا ماموران فسفری‌پوش، پلیس‌های اسب‌سوار و نیروهای ضدشورش انگلیسی، چنین با شدت عمل با معترضان محروم و فقیر لندن رفتار می‌کنند؟» در حالی که همین شبکه‌ها در زمان اغتشاش‌های تهران با برگزاری ده‌ها میزگرد و دعوت از کارشناسانی از سراسر جهان، جمهوری اسلامی را به خشونت روا داشتن به معترضان متهم می‌کردند.

پنج- درجه‌بندی شهروندان: اینک در انگلستان، هزینه سالانه تحصیل در دانشگاه، 3200 پوند است که رقم بسیار بالایی‌   بویژه برای خانواده‌های فرودست این کشور محسوب می‌شود؛ حال ناگهان این رقم 3 برابر شده و به 9 هزار پوند در سال رسیده است. انگلیسی که داد «واحقوق بشرا»ی او درباره ایران بلند است، فریاد فقرای لندن را نمی‌شنود که ‌  «ما را درجه‌بندی نکنید که ثروتمندان با کسب دانش، غنی‌تر و افراد فقیر با محرومیت از علم، فقیرتر شوند».

شش- سکوت سردمداران استکبار: اوبامایی که برای آشوبگران تهران‌اشک می‌ریخت، کوچک‌ترین اعتنایی به فقرای لندن نمی‌کند و دست پلیس انگلیس و دولت کامرون را برای سرکوب معترضان باز گذاشته است، صدایی از برلوسکنی فاسد در نمی‌آید، سارکوزی، حناق گرفته و... .

هفت - آیا سیاست یک بام و دوهوا نه؛ یک بام و صد هوای استعمارگران درباره غرب و ایران پایانی دارد؟!

توسط حسام روحانی