پند و اندرز
تهذیب نفس؛ کلید حل مشکلات

در چهارده سالگی مبتلا به بیماری سختی شدم که مرتب خونریزی داشتم  . حالم سخت بود. از خدا خواستم که با لطف و عنایتش مرا شفا دهد. بحمدا... شفا یافتم. از همین سن بود که توجه و اعتماد بسیاری به دستگاه خداوند پیدا کردم. به طور جدی- اما معقول و منطقی- شروع به تهذیب کردم. در کنار درس و بحث، که تمام ساعات روزانه‌ام را فرا می‌گرفت، لحظه‌ای از خدا غافل نمی‌شدم. خود را در برابر خداوند هیچ می‌دانستم.
از آن روز، تحت تأثیر تشویق، تعریف و یا شهرت قرار نمی‌گرفتم؛ روزها به درس و روزه و شب‌ها به مطالعه، تفکر و تهجّد اشتغال داشتم. در خود امید عجیبی به خدا و قطع امید از غیر خدا احساس می‌کردم. از این رو، سعی فراوانی در راز و نیاز در شب‌ها و یاد خدا در روزها داشتم.
اوضاع حوزه‌های علمی در آن روز نیز چنین بود. به یاد دارم، بیش از شانزده سال نداشتم که یک ساعت قبل از اذان صبح در فیضیه قدم می‌زدم. و گاهی که نگاهم به حجره‌ها می‌افتاد، تمام چراغ‌های آن‌ها را روشن می‌دیدم، به طوری که جز یک حجره همه طلاب مشغول تهجّد و شب زنده‌داری بودند. آن چنان با نشاط بودند که گویی اصلاً فشار فقر را متوجه نمی‌شدند.
در آن روز بیش‌ترین وقت طلاب، صرف مسأله تهذیب نفس می‌شد. برای آنان ملاک خوبی و بدی، علم، قدرت، خدمت، سخنوری و دم از ولایت زدن و این‌گونه چیزها نبود، بلکه تمامی همت و هدف آنان تهذیب نفس بود و بس!
با تهذیب نفس علم به بار می‌نشیند و ثمره می‌دهد. قدرت، مفید می‌شود و خدمت، ارزش می‌یابد.
ارج و بهای افراد به خودسازی، تهذیب نفس و توجه به خداست. هر چه تهذیب افزایش یابد، مشکلات و نابسامانی‌ها آسان و قابل تحمل می‌شوند و در پی آن تأیید الهی مسائل را حل می‌کند و اگر خدای ناکرده این وظیفه اصلی فراموش شد، تمامی زحمات هدر می‌رود.
آری! تهذیب نفس است که مسؤولین را صالح و دلسوز، روحانیت را موفق و مؤثر و سرانجام جامعه را پاک و با صفا می‌کند.
حضرت آیت ا... بهاالدینی(ره)