نمی­خواستم چیزی بنویسم، اما راستش را بخواهید با دیدن متن توافق آن­قدر اعصابم بهم ریخت که نتوانست

برخی که می­گویند اگر یک شکلات هم ضمیمه­ی توافق کرده بودند، با معاهده­ی ترکمنچای مو نمی­زد!

برخی هم آن­قدر ذوق­زده شده­اند و با آب و تاب از این «دستاورد»! سخن می­گویند که هر کس نداند خیال می­کند چه فتح­الفتوحی صورت گرفته!!!

این­که آقای ظریف با اعتماد به نفس از ادامه یافتن فعالیت تأسیسات نطنز و فردو و اراک «به همین شیوه­ی کنونی» سخن می­گویند، در بدو امر نتیجه­ی امیدوار کننده و قابل قبولی به دیده می­آید، اما اگر ملت شریف بدانند که در شرایط «کنونی» فعالیت این مراکز به­ویژه اراک به حالت «نیمه تعطیل» درآمده، چه استنباطی خواهند داشت؟!  اگر ملت شریف بدانند تقریباً همه­ی فعالیت­های هسته­ای کشورمان از زمان روی کار آمدن دولت جدید به نحوی خودخواسته به حالت تعلیق درآمده چه؟!

ما که هر چه خواندیم نفهمیدیم در کجای توافق­نامه «حق غنی­سازی» ملت به رسمیت شناخته شده! ظاهراً آقایان این مطلب را به مفاد معاهده­ی NPT ارجاع می­دهند! خب اگر این­گونه است پس چه نیازی به این  رفت و آمدهای مکرر بوده، پس حاصل این مذاکرات نفس­گیر چه بوده، آیا پیش از این نمی­شد چنین استنباطی از متن معاهده داشت؟

یادمان نرود وعده­ی آقایان این بود که خواهند توانست بدون سر سوزنی عقب­نشینی از حقوق ملت تحریم­ها را متوقف و رند آن­ها را معکوس نمایند. 

حال به نظر شما چشم­پوشی از غنی­سازی 20 درصد، تعلیق سایت­ اراک و تعهد به عدم گسترش فعالیت­های نطنز و فردو، تعهد به عدم استفاده از سانتریفیوژهای جدید و نسل جدید، عدم ایجاد محل­های جدید برای غنی­سازی و...- ولو داوطلبانه و برای مدت 6 ماه- از مصادیق «کوتاه آمدن» به حساب می­آید یا خیر؟! و آیا نمی­توان ادعا کرد اگر تیم قبلی چنین توافقی حاصل نکرده بود صرفاً به سبب پافشاری بر حقوق «حداکثری» ملت بود و نه بخشی از آن، که اگر ایشان هم حاضر به صرفنظر از این موارد بودند، حصول چنین توافقی امری دور از دسترس نمی­بود!

آیا پرسش از این­که در قبال این همه تعهد چه به دست آورده­ایم، سؤال به حقی نیست؟ آیا حقیقتاً برطرف شدن تنها 5 درصد از تحریم­ها و تعهد به عدم اعمال تحریم­های جدید، گام­هایی متناسب و هم­وزن اقدامات اعتمادساز ایران است؟؟؟ آیا این به آن می­ارزد؟

آیا حقیقتاً می­توان برای چنین مضمونی این­گونه به وجد آمد و با افتخار از آن یاد کرد؟

راستش را بخواهید همت ما متعالی­تر از آن است که در برابر چنین «دستاوردی»! این­گونه به وجد بیائیم و دست­افشانی و پای­کوبی کنیم!

تنها چیزی که در این شرایط تسلای خاطر ماست حضور رهبر حکیم انقلاب است که با هوشمندی و دقت­نظری بی­نظیر اوضاع را رصد می­کنند و مردانه چونان سدی پولادین از دستاوردهای نظام صیانت می­کنند، نیز عنایت به این موضوع که این توافق دائمی و نهایی نیست و حتماً در پایان 6 ماه بایستی به نحوی به پیش برود که حقوق هسته­ای ملت در بهره­گیری بدون محدودیت از چرخه­ی کامل سوخت برای اهداف صلح­آمیز به طور کامل استیفا شود.

در پایان لازم است تأکید بر این­که مسئولین محترم نگاه دقیق­تری به مضمون فرمایش رهبری معظم انقلاب داشته باشند؛ ایشان در پاسخ به فضائی که رئیس­جمهور محترم در نامه­ی خود به ایشان ترسیم کرده بود فرمودند: «دستیابی به آن­چه مرقوم داشته­اید در خور تقدیر و تشکر... است»، اما آیا حقیقتاً آن­چه آقای روحانی «مرقوم داشته­اند»، همان است که در واقع محقق شده است؟

خاطرمان باشد رهبری معظم انقلاب در انتخاب واژه­ها تا چه اندازه وسواس و دقیق­اند!

البته این مطلب به معنای نادیده انگاشتن زحمات تیم مذاکره کننده نیست، از آنها بابت این تلاش ها سپاسگزاریم، لیکن مقصود نخست آن است که در این آوردگاه انتظار بیشتری از ایشان داشتیم و بر این باوریم که با ایستادگی بیشتر دستاورد به مراتب بزرگتری حاصل می­شد، ثانیاً تأکید بر این است که چنین ابراز شعفی از سوی برخی مردم و مسئولان طرف مقابل را دچار این توهم نکند که این توافق «سقف» خواسته های ملت ایران است، چه این که اگر چنین توهمی برای آنان شکل بگیرد استیفای مراتب بالاتر حقوق ملت با دشواری های مضاعفی همراه خواهد بود!

ترجمه متن توافق نامه ژنو

(ازوبلاک سیب سرخ)