خبرنامه دانشجویان ایران: هنوز چندماهی از عمر دولت یازدهم نگذشته است، اما در همین چندماه اتفاقات نادری را از سوی دولت مردان در کشور شاهد بوده ایم، که در نوع خودش کم نظیر بوده است. اگر بخواهیم از عملکرد ضعیف و غیرقابل دفاع دولت در حوزه های اقتصادی و سیاست خارجی و فرهنگی و برخوردهای حذفی با منتقدین و مطبوعات و ... بگذریم؛ اما یکی از مختصات غیرقابل قبول دولت یازدهم که انصافا هم نمی توان آن را نادیده گرفت و در قبال آن بی تفاوت بود، واکنش های دولت مردان به مردم و منتقدین است.

به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ در ابتدای روی کار آمدن دولت یازدهم، با برچسب افراطی و تندرو زدن به منتقدن و کسانی که به روحانی رای نداده بودند، تلاش کردند همه ی آن ها را از میدان به در کنند، لذا به راحتی به هرکسی که کمترین انتقادی نسبت به دولت داشت یا واجد تفکری متفاوت از دولت یازدهم بود را با عناوین اینچنینی مورد هجمه قرار می دادند.

در ادامه اما اهانت ها به مردم با وضوح بیشتری نمایان شد؛ تا جایی که مشاور رئیس جمهور بخشی از مردم یعنی رانندگان تاکسی و لبوفروشان را فاقد صلاحیت نظردهی در مورد مسائلی مانند انرژی هسته دانست. اما اوج این واکنش ها به مردم جایی بود که مشاور دیگر رئیس جمهور به صراحت اعلام کرد که 5/49 درصد مردم که به روحانی رای نداده اند حامی بی قانونی هستند. البته بگذریم از توهین ها و هجمه هایی که برخی دیگر از چهره ها و افراد همسو با دولت و رسانه های حامی آن ها نسبت به مردم و منتقدین دولت، به کرات روا داشتند.

اما حالا گویا خود رئیس جمهور وارد میدان شده است و منتقدین را افرادی بی سواد خطاب کرده است. اما سئوال اساسی که برای افکار عمومی پیش می آید این است که چرا دولت و رئیس جمهور به جای اینکه سخنان منتقدان را بشنوند و سعی کنند تا ضعف های خود را برطرف کنند، به راحتی منتقدین را مورد اهانت قرار می دهند و تلاش می کنند، صورت مسئله را پاک کنند؟ آیا آقای رئیس جمهور از بازتاب بد و منفی این گونه سخن گفتن، در جامعه بی خبر است و نمی داند که اتخاذ چنین رویکردی در قبال منتقدین و بخش قابل توجهی از جامعه، موجبات تنزل بیش از پیش جایگاه دولت در بین مردم را در پی دارد؟ مگر آقای روحانی، رئیس جمهور همه ی مردم نیست، پس چرا به راحتی بخش قابل توجهی از مردم را که اتفاقا از نظر کمیت، به همان تعداد کسانی که به ایشان رای دادند را شامل می شوند، را نادیده می گیرد و حتی آن ها را مورد اهانت قرار می دهد؟

توصیه دلسوزانه به رئیس جمهور و دولت مردان این است که قدری به فضای کشور واقع بینانه تر نگاه کنند و همه ی افراد جامعه را ببینند. آقای روحانی باید بداند که همان تعدادی که در انتخابات 24 خرداد به وی رای دادند، همان تعداد هم رای شان به رقیبان او بود؛ لذا باید بداند که فضای اجتماعی خیلی هم به نفع وی و دولتش نیست؛ این واقعیتی است که به وضوح از بازتاب عملکرد دولت در جامعه، در چند ماه گذشته می توان دریافت. لذا دولت یازدهم باید بداند که اوج محبوبیت یک دولت، همان چند ماه آغازین کار دولت است و دولت باید از این فرصت چندماهه استفاده کند و فضای اجتماعی حامی خود را گسترش دهد، نه اینکه با عملکرد ضعیف و غیرقابل دفاع از یک سو و اهانت و هجمه به بخشی از مردم از سوی دیگر، پایگاه اجتماعی خود را بیش از پیش متزلزل کند.

با این وجود به نظر می رسد دلیل اصلی که رئیس جمهور و برخی از دولت مردان این چنین بی محابا منتقدان پرتعداد خود را مورد هجمه قرار می دهند، به روحیه تکنوکرات مابانه و کارگزارانی آن ها برمی گردد. در واقع این روحیه دولت یازدهم است که تحمل هیچ گونه انتقادی را ندارد و سهل ترین راه حل برای مواجهه با منتقدین را برخورد حذفی با آن ها می داند. این رویه ای است که در طول همین چندماه گذشته از نوع رویارویی دولت با مسائل مختلف مشاهده شده است. چه زمانی که دولت در اقدامی کم نظیر برگزاری نمایشگاه مطبوعات را تعطیل کرد، چه آن زمان که سخنرانی مسئولین تشکل های دانشجویی در دیدار رئیس جمهور در روز دانشجو لغو شد و چه زمانی که معدود نشریات و روزنامه های منتقد دولت یا تعطیل شدند و یا با آن ها برخورد شد؛ همگی نشانه های بارز میزان پایبندی دولت یازدهم به آزادی بیان و تحمل نقد منتقدین است.

به نظر می رسد سخنان رئیس جمهور در رابطه با منتقدان توافق نامه ژنو هم، در راستای همین رویه دولت یازدهم است که تحمل کمترین انتقاد و شنیدن صدای متفاوت با خود را ندارد. در واقع رئیس جمهور و برخی اعضای کابینه وی تلاش می کنند با هجمه های تند و برچسب زدن به منتقدین آن ها را از میدان به در کرده و بدین شکل جلوی بیان هرگونه انتقاد و سخن متفاوت با مشی دولت را بگیرند. اما در این بین دولت از یک مسئله مهم غافل شده است و آن اینکه هرچند کسانی که در انتخابات از روحانی حمایت کردند و آقای روحانی نیز بعد از انتخابات از آن ها تشکر کرد، در زمان ریاست جمهوری شان همین رویه را در پیش گرفتند و کم و بیش هم توانستند جلوی صدای منتقدین خود را بگیرند؛ اما آن وضعیت مربوط به سال ها قبل بود و امروز دیگر اوضاع اجتماعی فرق کرده است و دولت یازدهم نمی تواند راه دولت های سازندگی و اصلاحات را با همان کیفیت ادامه دهد!

البته به نظر می رسد آقای رئیس جمهور متوجه تبعات این اظهار نظر خود شد تا جائیکه در گفت‌گوی تلویزیونی خود که شب گذشته از رسانه ملی پخش شد بارها تلاش کرد به نوعی این سخنان را جبران کند. وی گفت «نقد اشکال ندارد اما همه باید به هم احترام بگذاریم و نقدها دلسوزانه باشد» اما حاضر نشد از سخنان خود در خصوص بی سواد و کم سواد خواندن منتقدان عذرخواهی کند همانگونه که تاکنون مشاوران وی نیز در خصوص اظهارات خود از مردم عذرخواهی نکرده اند.

سخنان تلخ رئیس جمهور در خصوص منتقدان داخلی آنجایی جالب توجه است که «دیپلماسی لبخند و اظهارات نرم و ضعیف» همچنان تنها موضع دولت مردان دربرابر اظهارات گستاخه و تهدیدآمیز دشمنان خارجی است.

با اینکه مدت زیادی از این رویکرد نمی گذرد اما تا کنون قریب به 10 بار مقامات آمریکایی با ادبیات گستاخانه کشورمان را تهدید به حمله نظامی کرده اند. باراک اوباما که از سوی آقای روحانی لقب مودب و باهوش گرفته است نیز همچنان از گزینه نظامی علیه ایران سخن می گوید.

جالب اینکه هنوز شش ماه از عمر دولت می گذرد و آقای رئیس جمهور اینگونه به منتقدان خود می تازد و این در حالی است که معمولا این رویه در روسای جمهور قبلی پس از گذشت چند سال از عمر دولتشان در مواجهه با منتقدان ظاهر می شد و به نظر می رسد آقای رئیس جمهور در این زمینه یک رکورد دار باشد.