روز قیامت، رسول خدا(ص) از خدای متعال می خواهد هنگام حسابرسی
خلایق، امت او را درحضور فرشتگان و پیامبران و امت های دیگر محاسبه نکند تا عیب
های آنها آشکار نشود. پس به شیوه ای به حسابرسی ایشان بپردازد که جز خدای سبحان و
پیامبرش، کس دیگری از گناهانشان آگاه نشود. خداوند در پاسخ فرمود:

«ای حبیب من! من درمورد بندگانم از تو مهربان ترم؛ زیرا چنانکه
تو دوست نداری عیب های ایشان نزد غیر تو آشکار شود، من هم روا نمی دارم عیب آنها
حتی بر تو نیز آشکار گردد. به همین دلیل، خودم به تنهایی به حسابشان رسیدگی می
کنم، به گونه ای که جز من کسی بر لغزش های ایشان آگاه نشود.»

ملامهدی نراقی پس از بیان حدیث می نویسد: پس وقتی عنایت خدای
سبحان در پوشیدن عیب بندگان تا این حد باشد، ای بی چاره مبتلا به انواع عیوب و
لغزش ها و گناهان، به چه حقی پرده از عیوب بندگان خدا برمی داری، درحالی که تو خود
همانند آنها به انواع عیوب و لغزش ها گرفتاری! بیندیش و فکر کن که اگر کسی گناه یا
عیبی از تو را پیش مردم فاش کند، حال تو چگونه خواهد بود. پس حال دیگران را هم در
افشای گناهان و عیوب آنها با حال خود مقایسه کن، زیرا از اخبار و تجربه، روشن و
واضح است که هرکس دیگران را رسوا کند، خود نیز رسوا می شود. پس ای دوست من! برخود
رحم کن و از این روش پروردگارت در عیب پوشی پیروی کن و بر عیب و لغزش های دیگران
پرده افکن.(1)

1-جامع السعادات، ج 2، ص272