ساقیا جامی بیاور زان شراب انگبین

تا کنم روشن چراغ طبع خود ای مه جبین

زان ختام روح بخش و زان رحیق مشک بو

دم زنم اندر ثنای زاده ی ام البنین(س)

بعد توحید و ثنای احمد(ص) و آل علی(ع)

نعت عباس(ع) علی(ع) گویم من از روی یقین

فاطمه ام البنین(س) ماهی منیر آورده است

نو گلی اندر گلستان امیر(ع) آورده است

خانه مولا (ع)از این گل دوش گشته مشک بیز

بهر فرزندان زهرا(س) او ظهیر آورده است

زاده ی حیدر(ع) ابو فاضل(ع) ملاذ العارفین

گوهری از بحر مواج امیر المؤمنین(ع)

بوسه بر بازوی او زد حیدر(ع) و بر روی او

تا رخ عباس(ع) را بیند نگاهی سوی او

شکر ایزد کرد مولا(ع)و ثنای کردگار

دیده اش روشن شد از زیبا رخ دلجوی او

گشت محکم از وجودش رشته ی حبل المتین

در بغل بگرفت تا او را امام المتقین(ع)

در بنی هاشم ملقب گشته او ماه منیر

هم ابالفضل(ع) است و عباس(ع) وعلمدار امیر(ع)

در زمین کربلا او بهر مولایش حسین(ع)

ساقی و میر و علمدار و وزیر است و ظهیر

باب حاجات است عباس علی(ع) بر مؤمنین

بر جمیع عارفین سرچشمه ی عین الیقین

در گرفتاری مکن غفلت از این باب نجات

تا بنوشی از سبوی حضرتش آب حیات

در ره اسلام و ایمان دست و سر داد و بگفت

من شهید دین و قرآنم  لب آب فرات

تا (رهائی) بوسه زد بر تربت او از یقین

گفت از این گل مشام جان من شد عنبرین

موسم عیش و سرور و مجلس نور و صفاست