وحید یامین پور :

دوست داشتم بجای چهارتا دختر و پسر سرخوش بالاشهری، کسان دیگری خوشحالی می کردند... کارگرانی که از کار بیکار شده اند، آنهایی که در به در دنبال دارو می گردند... بازماندگان هواپیما های سقوط کرده... فارغ التحصیلانی که مدرک را گذاشته اند در کوزه... آنها که حقوق شان چند ماه است عقب افتاده... قربانی های کارخانه های تعطیل شده... میلیون ها خانواده ای که منتظر تحویل کلید خانه هایشان هستند... مغزهایی که بار سفر بسته اند و... دوست دارم باور کنم که توافق خوبی کرده ایم. دوست دارم باور کنم غصّه ها کم می شود و وضع مان بهتر... دوست دارم باور کنم از حالا به بعد هم چرخ سانتریفیوژش ها میچرخد هم چرخ زندگی... اما خوشحالم. هرچه هست حالا دولت محترم هیچ بهانه ای برای کار نکردن ندارد. اصلا ما می پذیریم همه چیز خوب و خوش تمام شده، حالا بسم الله. منتظر چرخیدن چرخ زندگی می مانیم.