در آن سرای که زن نیست، انس و شفقت نیست

در آن وجود که دل مرده، مرده است روان
به هیچ مبحث و دیباچه‌ای، قضا ننوشت

برای مرد کمال و برای زن نقصان
زن از نخست بود رکن خانه‌ی هستی

که ساخت خانه‌ی بی پای بست و بی بنیان
زن ار به راه متاعب (1) نمی گداخت چو شمع

نمی شناخت کس این راه تیره را پایان
چو مهر، گر که نمی تافت زن به کوه وجود

نداشت گوهری عشق، گوهر اندر کان
فرشته بود زن، آن ساعتی که چهره نمود

فرشته بین، که برو طعنه می زند شیطان
اگر فلاطن و سقراط، بوده‌اند بزرگ

بزرگ بوده پرستار خُردی ایشان
به گاهواره‌ی مادر، به کودکی بس خفت

سپس به مکتب حکمت، حکیم شد لقمان
چه پهلوان و چه سالک، چه زاهد و چه فقیه

شدند یک سره، شاگرد این دبیرستان
حدیث مهر، کجا خواند طفل بی مادر

نظام و امن، کجا یافت ملک بی سلطان
وظیفه‌ی زن و مرد، ای حکیم، دانی چیست

یکیست کشتی و آن دیگریست کشتیبان
چو ناخداست خردمند و کشتیش محکم

دگر چه باک ز امواج و ورطه و طوفان
بروز حادثه، اندر یم حوادث دهر

امید سعی و عمل هاست، هم ازین، هم ازان
همیشه دختر امروز، مادر فرداست

ز مادرست میسر، بزرگی پسران
اگر رفوی زنان نکو نبود، نداشت

بهجز گسیختگی، جامه‌ی نکو مردان
توان و توش ره مرد چیست ؟یاری زن

حطام و ثروت زن چیست، مهر فرزندان
زن نکوی، نه بانوی خانه تنها بود

طبیب بود و پرستار و شحنه و دربان
بهروزگار سلامت، رفیق و یار شفیق

بهروز سانحه، تیمارخوار و پشتیبان

1- متاعب: جمع متعب به معنای رنج و سختی

پروین اعتصامی