"اکبر گنجی" در جدیدترین مقاله خود به انتقاد از آن دسته از روشنفکران دینی پرداخته است که «همجنس‌گرایی» را نه تنها مخالف با ادیان ابراهیمی و عرف زندگی انسانی می‌دانند بلکه آن را فاقد پشتوانه اجماعی بین‌المللی به عنوان یکی از مصادیق حقوق بشر معرفی می‌کنند.     

به گزارش شیعه آنلاین به نقل از فارس، گنجی در بخش دوم مقاله «همجنس‌گرایی: اقلیتی ناحق؟ و فاقد حقوق!؟ » که مستقیما در پاسخ به آرای "محسن کدیور" درباره عدم جواز عقلی و شرعی همجنس‌گرایی در روشنفکری دینی نوشته شده پس از ذکر آرای او می‌نویسد:کدیور می‌گوید مجازات شدید هم‌جنس‌گرایان از احکام ثابت و دائمی شرعی است. ملاک و معیار تمایز احکام موقت از دائمی چیست تا بر اساس آن ملاک گفته شود مسأله‌ای جزو احکام دائمی اسلام است؟ کدیور می‌گوید مسلمانی مطلقاً با هم‌جنس‌گرایی نمی‌سازد. ملاک و معیار مسلمانی چیست تا بر مبنای آن ملاک بفهیمم چه چیز با مسلمانی سازگار است و چه چیز ناسازگار؟

 "گنجی" در این مقاله می‌افزاید: "کدیور" هم‌جنس‌گرایی را امری غیر عقلانی، غیر انسانی، انحراف از مسیر صحیح بشری و تأسف بار به شمار می‌آورد. اما هیچ دلیلی برای موجه کردن مدعای خود ارائه نمی‌کند. پرسش این است: مسیر صحیح بشری چیست؟ مگر فقط یک راه صحیح وجود دارد که بشریت باید آن را طی کند؟ آیا نفی پلورالیسم و قبول انحصار گرایی معرفتی و اجتماعی لازمه‌ی منطقی این مدعا نیست؟

تا آنجا که من می‌فهمم، هر رفتاری که از آدمیان سر می‌زند (خوب و بد) عملی انسانی است؛ نه غیرانسانی یا حیوانی. انسان همان موجودی است که در تاریخ خود را محقق کرده (انسان واقعی مطابق تعاریف پسینی a نه انسانی آرمانی که وجود خارجی ندارد). انسان خیالی مطابق تعاریف پیشینی گنجی تصریح می کند: هم‌جنس‌گرایی همان قدر انسانی است که ناهم‌جنس‌گرایی. عدالت‌ورزی همان قدر انسانی است که ظلم و بیداد. با این تفاوت که عدالت از نظر اخلاقی فضیلت است و ظلم رذیلت.

ارسال: یکشنبه09 تیر 1387/ 2:43ق.ض-شیعه آنلاین