حضرت آقا - خا نه دوست

خا نه دوست

صفحه نخست عناوین مطالب نقشه سایت ATOM طراح قالب

درباره وبلاگ

آخرین مطالب

آرشیو وبلاگ

3240- علمدار

غفار حاجی ئی در وصف مقام معظم رهبری شعری با عنوان علمدار سروده است.

علمدار

چون سرو سهی قامت رعنای علمدار

تابنده بود چهره زیبای علمدار

او بنده خلاق جهان رهبر دانا

شمشاد بلند است قد و بالای علمدار

از سوی خدا هدیه بود عافیت او

برجای بودش شکر خدا پای علمدار

امت همه بر صحت وی دست به دعایند

هر پیرو جوان واله و شیدای علمدار

این رهبر ما زاده زهرای بتول است

بیمه ز خدا امروز و فردای علمدار

چون خون علی در رگ وی در غلیان است

باشد به خروش غیرت دریای علمدار

شد نهضت ما بیمه ز افکار بلندش

روشن چو افق دیده بینای علمدار

ایراد سخن تا بکند زاده حیدر

چون تیغ دو سر خطبه غرای علمدار

تا حضرت مهدی برسد از پس غیبت

سرزنده شود آن دل برنای علمدار

گر رخنه کند بغض علی در دل هر کس

غافل بود از عزت والای علمدار

فرمود خمینی کبیر پیر جماران

ایران شود آشفته ز منهای علمدار

هر کس که شود عاشق و دلداده مولا

باشد که برد بهره ز صهبای علمدار

(صابر) به علی رهبر خود بوده ثناگو

همواره بود در دل وی جای علمدار

موضوع مطلب : حضرت آقا

نظر بدهید

داود اصغرزاده

شنبه 93 مهر 12 :: 12:0 صبح

3230- امام خامنه ای

افسران - امام خامنه ای و آرزوی شهادت در مقابل چشم امام زمان (عج)

موضوع مطلب : حضرت آقا

نظر بدهید

داود اصغرزاده

سه شنبه 93 مهر 8 :: 12:59 صبح

3217- خاطره رهبر انقلاب از روز اول مدرسه

روز اوّلى که ما را به دبستان بردند، روز خوبى بود؛ روز شلوغى بود. بچه‏‌ها بازى مى ‏کردند، ما هم بازى مى ‏کردیم. اتاق ما کلاس بسیار بزرگى بود - باز به چشم آن وقتِ کودکى من - و عدّه بچه ‏هاى کلاس اول، زیاد بودند. حالا که فکر مى ‏کنم، شاید سى نفر، چهل نفر، بچه‏ هاى کلاس اول بودیم. به هرحال و روز پُرشور و پُرشوقى بود و خاطره بدى از آن روز ندارم. البته چشم من ضعیف بود، هیچ‏کس هم نمی دانست، خودم است؛ پدر و مادرم هم فهمیدند و برایم عینک تهیه کردند. آن زمان - وقتى که من عینکى شدم - گمان می ‏کنم حدود سیزده سالم بود؛ لیک هم نمی دانستم؛ فقط می‏ فهمیدم که چیزهایى را درست نمی‏بینم. بعد‌ها چندین سال گذشت و من خودم فهمیدم که چشم‌هایم ضعیفن در دوره اول مدرسه این نقصِ کار من بود. قیافه معلم را از دور نمى ‏دیدم، تخته سیاه را که روى آن مى‏ نوشتند، اصلاً نمى ‏دیدم و این، مشکلات زیادى را در کار تحصیل من به وجود مى ‏آورد.
دبستانى که من در مشهد می ‏رفتم، معلم آن، مرحوم میرزا حسین تدین کرمانى بود. تنها مدرسه‏ دینى مشهد هم مدرسه‏ى ایشان بود، به نام «دارالتعلیم دیانتى». بنده شش سال در این مدرسه زیر دست آقاى تدین درس خواندم. مرحوم تدین واقعاً یک مرد حسابى بود. نه تنها آن زمان که من بچه بودم، این حس را داشتم، بلکه زمان ریاست جمهورى هم که ایشان در مشهد به دیدن من آمده بود، از نو نگاهى به ایشان کردم؛ دیدم مرد سنگین، جاافتاده، محترم و باشخصیتى است. ایشان، هم معلم بود، هم ناظم. با آن وقار و هیمنه‏ اى که داشت، در حیاط مدرسه راه می ‏افتاد و چوبى به دستش می‏گرفت و البته گاهى هم بچه‏‌ها را فلک می‏کرد؛ بنده را هم یک‏بار فلک کرد.
ایشان مرد محبوبى بود. در‌‌ همان دوره‏ بچگى هم بنده و شاید همه‏ ى بچه‏‌ها به ایشان علاقه ‏مند بودیم. وقتى درسم در آن مدرسه تمام شد، یکى از برادرانم در آن‏جا مشغول تحصیل شد؛ ولى باز من با ایشان سلام و علیک داشتم. سر ماه وقتى می ‏رفتم شهریه‏ برادرم را بدهم، ایشان را می‏دیدم؛ باز هم با‌‌ همان منش و چهره‏ محترم و آقاوار و واقعاً مدیریتى؛ آن هم نه مدیریت یک دبستان. ایشان در مدرسه هیبت داشت. ما در مدرسه محلى داشتیم به نام قصاص‏گاه، که بچه‏‌ها در آن‏جا مجازات مى ‏شدند؛ بنده هم در همان‏جا یک‏بار قصاص شدم!
آنجا، هم محل مجازات بچه‏‌ها بود، هم نوعى زباله‏ دانى؛ یعنى بچه‏‌ها خربزه یا هندوانه میخوردند و پوست‏‌هایش را باید در آنجا می‏ ریختند. ایشان وقتى در مدرسه راه می ‏رفت، با‌‌ همان لهجه‏ ى کرمانى به بچه‏‌ها خطاب می کرد: هر کس مِیْوه می خورد، پوست‌هایش را بریزد قصاص ‏گاه. از آن سال‏‌ها، این صدا هنوز در گوش من هست.

موضوع مطلب : حضرت آقا

نظر بدهید

داود اصغرزاده

دوشنبه 93 شهریور 31 :: 12:49 صبح

3213- اگر در این راه کشته شوم...

افسران - اگر در این راه کشته شوم...