دانش پژوه پرسید: استاد اَبر قدرت کیست و به چه کسی ابر قدرت می گویند؟

  استاد گفت: ابر در زبان فارسی به معنی برترین و بالاترین است. بنا براین ابرقدرت یعنی: بالاترین و برترین قدرت. ما همه می دانیم که همه انسانها نیازمند و محتاج هستند حتی ما آدمها به هوایی که از چند گاز به این سبکی تشکیل شده است و آن را هم نمی بینیم نیازمندیم. پس با این تعریف هیچ انسانی حتی پیامبران خدا نمی توانند ابرقدرت باشند. ابر قدرت فقط ذات اقدس
باریتعالی است که همه چیز و همه کس را آفریده است که خودش فرمود: لا حَولَ وَ لا قُوَةَ اِلا بِالله العَلِیَّ العَظیِمِ. (هیچ حرکت و نیرویی نیست مگر به اراده خداوند بلند مرتب? با عظمت.)
     رسم شده است که به بعضی از کشورها ابر قدرت می گویند و این حرف ِ غلط و اشتباهی است. اگر خطاب ما با عنوان ابر قدرت به مردمی نیازمند باشد که در سرزمینی زندگی می کنند مسلما آنها هم به دیگران محتاج هستند زیرا از ارتباط و تعامل باهم ناگزیر و ناچارند.
    حال می گوییم که نه. رئیس جمهورهای آنجاها ابر قدرت هستند - این هم غلط و اشتباه است. شما همان رئیس جمهورهایی که مردم آن کشورها آنها را بر سر کار آورده اند را بدون هیچ کمکی در میان کویری بگذارید هیچ کاری از آنها ساخته نیست و به نان شبشان هم محتاجند.
    می گوییم دولت آن کشورها ابر قدرتند - آن دولتها هم که از مردم همان سرزمینها هستند که بر آنها حکومت می کنند و این قدرت از جانب همان مردم به آنها تفویض شده است.
   خوب می گوییم ارتش آن کشورها ابرقدرتند - ارتشی که با فرمان یک نفر آدم نیازمند و محتاج ، به حرکت در بیاید و از حرکت بیایستد چگونه می تواند ابر قدرت باشد.
    پس می توان گفت که مجموعه آن کشور اعم از مردم و رئیس جمهور و دولت و مجالس و ارتش و ... از این قبیل آن کشورهاست که ابر قدرتند - یعنی زور دارند و کارشان را با قلدری و گردن کلفتی و چوب و چماق و قمه پیش می برند و به کرسی می نشانند. خوب اگر چنین است که شما می گویید این کارها که کار مشتی آدم لات و بی سر و پا و ارازل و اوباش هم می تواند باشد.
   پس ما به آدمها و به کشوری که بخواهد با گردن کلفتی ، نه حرف حساب و عامه پسند و مورد قبول خداوند و مردم فهیم و دانا ، کارهایش را پیش ببرد هرگز ابر قدرت نمی گوییم بلکه ابر قدرت آن کسی است که در درجه اول بتواند بر نفس اماره خود غالب و پیروز بشود و دیگر اینکه گناه نکند.
    ثروتمندانی مانند قارون هم ابر قدرت نیستند زیرا آنقدر ضعیف و ناتوانند که پول و طلا به زانویشان در می آورد و دیدیم که خداوند چگونه قارون و امثال او را با داراییهایشان به زیر زمین برد.
    شاید کسی بگوید که یک بوکسور و ورزشکار بسیار قوی و ورزیده ای ابر قدرت باشد - اما ممکن است چنین کسی نتواند نفس خود را در مقابل خواسته هایش برای رسیدن به مدال و پول کنترل کند و در مسابقاتش خطا هم داسته باشد. علی بن ابیطالب (ع) فرمودند: اَشجَعُ النّاسِ مَن غَلَبَ هَواهُ (شجاع ترین مردم کسی است که بتواند بر هوای نفس خود پیروز بشود.)
   در نهایت به عرض شما برسانم که ابر قدرت کسی مانند حضرت یوسف (ع) است که در عین استطاعت بر گناه و آمادگی همه چیز برای رسیدن به آن چیزی که در آن سنین ، اکثریت جوانان خواهان و آرزومند رسیدن به آن هستند، خود را کنترل کرد و به خدا سپرد و چشم و دامانش را از گناه حفظ کرد.
   ابر قدرت کسی یا کشوری نیست که به هر بهانه ای برای رسیدن به اهدافی که فکر می کند صحیح و درست است، دست به کشتن بی گناهان می زند و زن و کودک و پیران و بیچارگان را آواره و خسته دل و گریان می کند. ابر قدرت کسی است که در عین خشم و غضب و استطاعت و قدرت بر انتقام، می بخشد و عفو می کند.
   اما از آنجا که نفس امّاره زمامداران به آنها اجازه نمی دهد که خدایی بیاندیشند و خدایی عمل کنند ، ابر قدرت فقط خداوند و پیامبران و انسانهایی هستند که راه خدا را می پیمایند و گناه و خطا و خلافی انجام نمی دهند و در مقابل شیطان و وسوسه های او می ایستند و مقاومت می کنند.

{{از وبلاک من خدا را نمی شناسم}}

"گفتم:این شرط آدمیّت نیست/مرغ تسبیح گوی و من خاموش"

" خداوندا "

     آرامم کن همان گونه که دریا را

      پس ازهرطوفانی آرام میکنی

   راهنمایم باش که دراین چرخ وفلک

      روزگار بدجورسرگیجه گرفتم

               ایمانم راقوی کن 

      که تو را درتنهای ام گم نکنم

                " خداوندا "

      من فراموش کارم اگر گاهی 

       یا لحظه ای فراموشت کردم 

       توهیچ وقت فراموشم نکن

                " خداوندا " 

رهایم مکن حتی اگرهمه رهایم کردن

         " خدایا دوستت دارم "

واز تو میخواهم صبح امروز و 

و فرداهای من و دوستانم را با

عشقت با رزقت با مهربانیت گرم کنی

الهی آمین

خداوندا ! مرا درآنچه تورا ازمن خشنود می سازد و یاد مرا در میان مردمان نیک می گرداند ، کامیاب نما.
خداوندا!  بار الهی!آگاهی ام باش! خدایا! مرا از شر ناآگاهی ها نجات ده!
خدایا! چراغ ایمان را در دلم روشن کن! مگر تو نمی گفتی: مثَل تو مثَل نور است در دل مومن؟! نور حضور را به من غایب عطا کن!
الهی !  مرا در شمار کسانی قرار ده که چون نیکی می کنند شاد می شوند و چون بدی می کنند آمرزش می خواهند.
خداوندا ! سرانجام ما را در همه ی کارها نیک بگردان و از خواری در این جهان و رنج آن جهان در پناهمان گیر.
بار خدایا ! مرا به آن چه آموخته ای ، بهره مند گردان و آن چه برای من مفید است به من بیاموز و همواره بر دانشم بیفزا.
خداوندا !   گوش های دلم را برای شنیدن آیه های قرآنت باز کن و فرمانبرداری از خود و فرستاده ات را روزی ام گردان ، چنان کن که مطابق کتاب تو رفتار کنم.
ای زنده ! ای پاینده ! از مهربانی ات ، فریادرسی می خواهم . مرا چشم بر هم زدنی ، به خودم وامگذار و کارهایم را همه به سامان آر.
ای خدا کیست که مزه شیرینی دوستیت را چشیده باشدوغیر تو را بجای تو اختیار کند.
و آن کیست که به مقام قرب تو انس یافته و لحظه ای از تو روی گردانیده باشد ؟

حدیث (1) رسول اکرم صلى الله علیه و آله :

بهترین اعمال، خداشناسى است، زیرا با وجود علم و معرفت، عمل، کم یا زیاد تو را سود مى بخشد اما با وجود نادانى (نسبت به خدا) عمل، نه اندکش تو را سود مى بخشد نه بسیارش. 

حدیث (2) امام على علیه السلام :

اگر راههاى اندیشه ات را در نوردى تا به پایانه هاى آن رسى، هیچ دلیلى تو را جز به این رهنمون نشود که آفریننده مورچه همان آفریننده درخت خرما است و این به سبب دقت و ظرافتى است که جداسازى هر چیزى از چیز دیگر و پیچیدگى و تنوعى است که در هر موجود زنده اى به کار رفته است موجودات بزرگ و کوچک، سنگین و سبک و نیرومند و ناتوان، همگى در آفرینش براى خداوند یکسانند. 

حدیث (3) امام رضا علیه السلام :

گفتم لطیف است، چون هم موجودات لطیف آفریده و هم به چیزهاى ظریف و ریز آگاهى دارد. آیا نشانه آفرینش او را در گیاهان ظریف و غیر ظریف و در پیکرهاى ظریف و ریز جاندارانى چون کک و پشه و کوچک تر از اینها را نمى بینى که تقریبا به چشم دیده نمى شوند و از بس ریزند نر و ماده آنها و نوزاد و کهن زادشان از یکدیگر تشخیص داده نمى شوند. پس چون ریزى و ظرافت این چیزها را دیدیم... پى بردیم که آفریننده این موجودات نیز لطیف است. 

حدیث (4) رسول اکرم صلى الله علیه و آله :

خداوند روزى که آسمانها و زمین را آفرید، صد رحمت بیافرید که هر یک از آنها میان زمین و آسمان را پر مى کند و یکى را در زمین قرار داد که بوسیله آن مادر به فرزند محبت مى کند و حیوانات وحشى و پرندگان به یکدیگر مأنوسند و نود و نه رحمت را نگه داشته و همین که روز قیامت شود این یک رحمت را نیز بر آن مى افزاید. 

حدیث (5) امام صادق علیه‏السلام :

در پاسخ ابن ابى العوجاء که پرسید: چرا خداوند خود را از مردم در پرده داشت و آن گاه پیامبران را سویشان فرستاد؟ فرمودند: واى بر تو کسى که قدرتش را در وجود تو نشانت داده چگونه خود را از تو پوشیده داشته است؟ تو را که نبودى پدید آورد، کوچک بودى بزرگت کرد، ناتوان بودى توانایت گردانید... حضرت پیوسته مظاهر قدرت خدا را که در وجود من است و نمى توانم منکرشان شوم برایم برشمرد تا جایى که خیال کردم بزودى خداوند میان من و او ظاهر خواهد شد. 

حدیث (6) امام على علیه السلام :

شمار قطره هاى آبها و ستارگان آسمان و ذرات گردوغبار پراکنده در هوا و حرکت مورچه برسنگ بزرگ و خوابگاه مورچگان در شب تاریک بر او پوشیده نیست و محل ریزش برگها و بر هم خوردن پلکها را مى داند. 

حدیث (7) امام على علیه السلام :

خدا داناست به هر رازى که مردم در دل نهان داشته اند، و به نجواى آهسته رازگویان و به هر گمان که در خاطرى نهفته است و به هر تصمیمى که از روىِ یقین گرفته شود. 

حدیث (8) امام على علیه السلام :

خداشناس ترین مردم پر درخواست ترین آنها از خداست. 

حدیث (9) امام على علیه السلام :

کسى که خداى سبحان را مى شناسد، شایسته است دلش از بیم و امید به او خالى نباشد. 

حدیث (10) امام موسی کاظم علیه السلام:

بهترین عبادت بعد از شناختن خداوند،‌ انتظار فرج و گشایش است. 

حدیث (11) امام محمد باقر علیه السلام:

خدا را نشناخته آن که نافرمانی اش کند.

حدیث (12) امام صادق علیه ‏السلام :

هر که خدا رابشناسد ترس او در دلش می افتد و هر از خدا ترسان باشد نفسش از دنیا باز می ماند. 

حدیث (13) امام کاظم علیه السلام:

بهترین چیزی که بنده بعد از شناخت خدا به وسیله آن به درگاه الهی تقرب پیدا می کند، نماز است. 

حدیث (14) امام صادق علیه‏ السلام :

آن‏که خدا را شناخت ، از او ترسید و آن کس که از خدا ترسید ، ترس از خدا او را به عمل به فرمان او و در پیش گرفتن ادبش واداشت . پس فرمان‏بردارانِ ادب شده به ادب خدا و اطاعت‏ کنندگان دستورهاى او را بشارت ده که بر خداست که آنها را از فتنه‏ هاى گمراه‏کننده برهاند. 

حدیث (15)امام حسن(علیه السلام):

هر کس خدا را بشناسد، دوستش بدارد.