اولین سفر پسا برجامی رئیس جمهور به غرب به خرید سنگین از کشورهای فرانسه و ایتالیا گذشت. خرید 118 فروند هواپیما از شرکت ایرباس که شامل خرید 28 فروند ایرباس دورپرواز 350 و 380 است.

به گفته مراجع فرانسوی، این خرید فوری و فله ای حدود 25 میلیارد دلار بار مالی به دوش کشور میگذارد و قاعدتا قرار است از محل درآمد پروازها اقساط آن تامین شود[1] (البته.جناب آخوندی رقم 10 میلیارد را اعلام کرده اند که احتمالا تنزیل مبلغ واقعی است).

اما اساسا بکارگیری هواپیمای دورپرواز فوق برای فواصل فرودگاههای داخلی و حتی پروازهای خارجی میان برد اقتصادی نیست. جالب اینکه 12 فروند ایرباس 380  به جز فرودگاه حضرت امام در هیچیک از فرودگاههای کشور قادر به نشست نیست! اضافه کنید که خط تولید ایرباس 380 مدتها سفارش خرید نداشت و به دلیل مصرف سوخت بالا با استقبال خریداران مواجه نشد (البته برخی کشورهای پولدار خلیج فارس برای خرید آن دست به جیب شدند!). به گفته شرکت ایرباس به دلیل آماده نبودن زیرساختها سایر خدمات پشتیبانی از جمله خلبان و آموزش نگهداری هم فعلا قرار است از طریق این شرکت تامین شود[2]

سوال این است با چه طرح توجیه اقتصادی چنین خرید سنگینی مورد پذیرش رئیس جمهور محترم واقع شده است؟ آیا قرار است این هواپیماها به امارات ایرلاین اجاره داده شود یا جناب آخوندی حساب ویژه ای بر بلیط فروشی در مسیر پرواز ژاپن و استرالیا باز نموده اند؟!

ظاهرا فرصت بسیار کم بوده و طرح توجیهی برای خریدهای فوق تهیه نشده است. این است که برخی معتقدند اولین خرید اروپایی دولت بیشتر با هدف سیاسی و وانمود گشایش اقتصادی برای جلب آرای انتخاباتی انجام شده است. رفتاری از نوع بچه پولدار ملی که پیش از این در ایام پسا قطعنامه (598) در دهه هفتاد مشاهده شد و افزایش بدهیهای خارجی، تورم 50 درصدی (سال 74) و ایجاد طبقه اشرافی در جامعه را به دنبال داشت.

گرچه اصل نوسازی هواپیماهای مسافری ایران ضروری است اما بدانیم:

اولا در طول ایام تحریم هم شرکتهای خصوصی و توانمند نظیر ماهان (با اینکه در پسابرجام هم تحریم ماند) این نوسازی را انجام داده اند و خرید هواپیما مثل سرمایه گذاری خارجی در پالایشگاه امری دشوار و تحریم نبود.

ثانیا با وجود ساختار فربه و ناکارآمد شرکتهای دولتی نظیر هما (با بیش از 10 هزار حقوق بگیر) هر چقدر هم هواپیما خریداری شود، تاثیری جز افزایش نجومی قیمت بلیطها نخواهد داشت.

ثالثا مشکل اساسی اقتصاد ایران و از جمله بخش حمل و نقل هوایی، اصلاح ساختارهای فربه دولتی و نفتی است و نه خرید مصروفات خارجی. بخشی از این اصلاحات نیازمند اصلاح مقررات و ضوابط نظارتی و خصوصی سازی واقعی است و بخشی نیز نیازمند سرمایه گذاری خارجی در بخش تولید داخلی. امراضی که گویا پسا برجام هم درمانی برای آن نمیشود.

به نام خدا و برای خدا

چند روزی از رونمایی قراردادهای جدید شرکت ملی نفت ایران نگذشته که اخبار نگران کننده ای به گوش می رسد و خبرها حاکی از این است که وزارت نفت با تغییر قراردادهای نفتی که آن را محرمانه خوانده و به لاتین نوشته اند، مرموزانه بدنبال حاکمیت شرکتهای خارجی بر روی ذخایر نفتی که از انفال مسلمین است، می باشد و بیم آن می رود که جریان لیبرال غربگرای تشنه قدرت، نفت را از حالت ملی خارج و همانند دوران رضا شاه قلدر در اختیار اجانب قرار دهد و یا مسئله ای همانند قرار داد کرسنتکه با اخذ رشوه ی فرزند ضد انقلاب و فاسد اقتصادی-سیاسی جناب رفسنجانی که با امضاء وزیر  فعلی شکل گرفته و میلیاردها دلار به کشور زیان وارد نموده. را شاهد باشیم!

جناب آقای پرفسور مسعود درخشان استاد دانشگاه در برنامه گفت‌وگوی ویژه خبری شبکه دوم سیما پرده تزویر دولت اعتدال را درباره قراردادهای جدید نفتی کنار زد و اظهار داشت: «مهم‌‌ترین اشکال متن قراردادهای جدید توجه نکردن به جایگاه علمی کشور، اقتصاد سیاسی نفت و آینده شرکت نفت است ... متن قراردادهایی که تهیه شده، بازگشت به گذشته و مربوط به پیش از ملی شدن صنعت نفت است. بر اساس این قراردادها، شرکت‌های نفتی بین‌المللی حضور بسیار بلندمدتی در کشور خواهند داشت و سهم قابل ملاحظه‌ای از مخزن را برداشت خواهند کرد ... پیامی که از شرکت نفت منتشر می‌شود، این است که ما نمی‌توانیم و دیگران باید بیایند و کارها را انجام دهند و این با اقتصاد مقاومتی مغایرت دارد.»

دولت اعتدال که ناتوان از حل مشکلات اقتصادی کشور است، این روزها برای تصاحب مجلس شورای اسلامی و خبرگان رهبری تن به هر ذلت داخلی و بین المللی داده و قراردادهای جدید نفتی مصداقی از این ذلت در مقابل شرکتهای نفتی بزرگ دنیا است و این در حالی است که جمهوری اسلامی زیر بمبارانهای سخت دشمن با استفاده از متخصصین متعهد داخلی، صنعت نفت کشور را در زمان جنگ فعال نگه داشتند و حتی نیروهای انقلابی شرکت ملی نفت با دستان توانای خود، بزرگترین نمایش قدرت و اقتدار را در خاموش کردن چاهای نفت کویت در کنار قولهای نفتی جهان به نمایش گذاشتند ولی متأسفانه امروز با حضور مسئولینی ناتوان و لیبرال، شاهد ذلتی دوباره پس از سالها که از ملی شدن صنعت نفت کشور می گذرد، هستیم. در این قراردادهای 25 ساله، اگر به هر دلیلی کشورمان نخواهد نفت خود را صادر نماید، باید خسارت شرکت سرمایه گذار را بپردازد!   

طبق اصل 77 و 125 قانون اساسی جمهوری اسلامی باید عهدنامه، مقاوله‌نامه، قراردادها و موافقتنامه‌های بین‌المللی به تصویب مجلس شورای اسلامی برسد، حال دولت اعتدال اصرار دارد که قرارداد جدید نفتی را همانند برجام بدفرجام با دور زدن مجلس اجرائی نماید، که این امر خیانت بزرگی به ملت و کشور محسوب می شود.

(ازوبلاک وزنه سیاسی)

با سکوت در مقابل دهن‌کجی اوباما می‌خواهید اعتبار ایرانی را حفظ کنید؟!
امضای اوباما پای مصوبه ضدایرانی کنگره درباره ویزا، دهن‌کجی و بی‌احترامی گستاخانه به ایرانیان است.
داریوش سجادی همکار سابق نشریات اصلاح‌طلب در یادداشتی با عنوان «برجام، در قامت قاقا لی‌لی»  نوشت: مصوبه اخیر کنگره آمریکا دال بر محدودیت روادید برای ایرانیان و شهروندان کشورهای برخوردار از لغو روادید با آمریکا که در حال تردد به ایران‌اند، با توشیح اوباما  مبدل به قانون رسمی ایالات  متحده شد. قانونی که یک دهان‌کجی آشکار به برجام و از آن مهم‌تر یک بی‌احترامی گستاخانه به  ایرانیان است که به جای تروریست‌های سلفی تحت حمایت ریاض، آنها (ایرانیان) هستند که ناجوانمردانه به خاطر اعمال انجام نداده‌شان از جانب نمایندگان و دولتمردان آمریکا مستحق مجازات تشخیص داده شده‌اند.
دولت روحانی و وزیر امور خارجه برخلاف انتظار و مطابق معمول با شل‌ترین موضع و ساده‌اندیشی مهلک از کنار این «مصوبه ناسپاسانه» گذشتند و خود را به ندیدن زدند!
وی می‌افزاید: جناب آقای روحانی! شوخی‌تان گرفته!؟ جنابعالی همان کسی هستید که در اولین مصاحبه مطبوعاتی خود در کسوت رئیس‌جمهور خطاب به آمریکائیان فرمودید؛ «با ایرانیان نه با زبان تهدید بلکه با زبان تکریم سخن بگوئید» و در مراسم 16 آذر هفته گذشته نیز با شعف ابراز داشتید «بعضی فکر می‌کنند این دولت (تنها) دولت لبخند است» و نوید آن را دادید که دولت تدبیر و امید به موقع نیز بلد است از موضع قاطعیت و قدرت از منافع ملی ایران و ایرانیان در مقابل گستاخی و زیاده‌خواهی اجنبی سلحشوری کند و به نقل از وزیر خارجه‌تان خطاب به لنترانی‌ غربی‌ها آوردند «یک ایرانی را هرگز تهدید نکنید».
اکنون بفرمائید بعد از وعده بازگرداندن عزت و احترام برای ایرانیان و پاسپورت ایرانیان در جهان (!) و بعد از آن همه مذاکرات فشرده دو ساله و معرفی «برجام»  از جانب شما تحت عنوان «عظیم‌ترین پیروزی سیاسی ملت ایران» و به دنبال دادن آن همه امتیاز در حالی که مجددا آمریکائیان بی‌چشم و روئی کرده و ما ایرانیان  را بلاگردان مشتی تروریست سلفی تحت امر ریاض، نقره داغ می‌کنند!؟ حال چه اتفاق دیگری باید بیفتد تا به تریج قبای دولت تدبیر و امید بر بخورد و از موضع عزت و حکمت و مصلحت پاسخ گستاخی آمریکائیان را بدهند!؟
حجم مصیبت آنجاست که برخلاف توقع آقای عراقچی نیز به جای آنکه مرهمی بر این زخم ناجوانمردانه بگذارند و در مقام وکیل مدافع ایرانیان باشند در ساده‌اندیشانه‌ترین شکل ممکن نامه وزیر خارجه آمریکا به دکتر ظریف را در مقام حجت صداقت و تعهد قانونی و الزام‌آور آمریکائیان در انجام مسئولیت‌های متقبله در برجام قرار می‌دهند.
سجادی خطاب به جریان سهل‌اندیش و خوش‌خیال خاطر نشان کرد: کاش تا آن اندازه بصیرت داشتید یا لااقل تا این اندازه ساده‌اندیش نبودید و از تجربه «عهدنامه الجزایر» که در رسمی‌ترین شکل ممکن بین نمایندگان قانونی ایران و آمریکا در 1981  به امضا رسید عبرت می‌گرفتید که چگونه واشنگتن در بالاترین سطح در آن عهدنامه تعهد به عدم دخالت در امور داخلی و سیاسی و نظامی ایران داد و ضریب تقیدش به این تعهد تا 48 ساعت و تا فردای آزادی دیپلمات‌هایش از تهران بود و هیچ‌کس هم نتوانست این گستاخی آشکار ایشان را شماتت کند!
وی ادامه می‌دهد:  اساسا بیائید در خوش‌بینانه‌ترین شکل ممکن فرمایشات آقای عراقچی را باور کنیم و بپذیریم دولت آمریکا عزمی جزم در عملیاتی کردن تعهدات متقبله در برجام دارد و زیر بار مصوبه کنگره هم نمی‌رود!  اما متوجه هستید تمام سانتریفیوژهای ایران با تمام اورانیوم‌های غنی شده ایران و تمام تاسیسات نطنز و فردو و اراک بهانه و ابزاری برای صیانت از حرمت و شانیت و اعتبار و احترام تک‌تک شهروندان ایرانی است! آیا بیرون از محتوای برجام و با پذیرش این ادعا که «برجام در قامت عظیم‌ترین پیروزی ایرانیان است» آیا آن پیروزی در مقابل اسائه ادب و توهین و تحقیر ایرانیان به صفت و کسوت «تروریست بودن»  یک ارزن هم ارزش دارد!؟ اگر قرار است تحقق برجام به بهای بی‌وقعی به حرمت و شخصیت و اعتبار ایرانیانی عملیاتی شود که منتخب‌شان در 92 وعده اعاده احترام‌شان در «دنیا» را می‌داد، در آن صورت تصور نمی‌کنید نبود چنان برجامی بمراتب از بودنش جائزتر است!؟  آن هم در موقعیتی که آمریکائیان به کثرت نشان داده‌اند نگاه‌شان به تعهدات بین‌المللی چیزی در حد اهدای «قاقا لی‌لی»  برای فریب و تحریص مخالفان سفیه فرض کرده‌شان است!

روزنامه حامی دولت نگران شد /راه شیطنت آمریکا را ببندید
یک روزنامه حامی دولت خواستار بستن راه شیطنت آمریکا برای جلوگیری از ضررهای بیشتر در مسیر اجرای برجام شد.
روزنامه جمهوری اسلامی که از روزنامه‌های حامی دولت محسوب می‌شود در سرمقاله‌ای با عنوان «راه را بر شیطنت آمریکا ببندید» نوشت: هر چند جان کری، طی یک مکاتبه رسمی در پاسخ به اعتراض دکتر ظریف ضمن تلاش برای کم اهمیت جلوه دادن موضوع خاطرنشان کرده که واشنگتن برای رفع تحریم‌ها متعهد است و با استفاده از همه ابزارهای در اختیار خود اجازه نخواهد داد قانون جدید ویزا مانعی برای منافع اقتصادی ایران ایجاد کند، ولی مسئله حیاتی این است که حتی در این صورت همه ابزارها در اختیار آمریکا هستند و واشنگتن هر زمانی که بخواهد و به هر نحوی که مایل باشد از همین ابزارها برای تأثیرگذاری بر منافع اقتصادی ایران سوء استفاده خواهد کرد.
نباید تصور کنیم که حتی اظهارات و مکاتبه اخیر جان‌کری، می‌تواند ناقض مصوبات مجلس نمایندگان آمریکا باشد که اکنون با امضای اوباما رسماً به قانون لازم‌الاجرا تبدیل شده است. اگر اوباما و دستیارانش مخالفتی با این مصوبه داشتند، می‌توانستند از طریق راهکارهای قانونی، با پرهیز از هرگونه اقدام عجولانه و سریع، واکنش مناسبی در این مقوله از خود نشان دهند. از سوی دیگر با مروری بر فهرست 38 کشور موضوع بحث در مصوبه کنگره، بهتر می‌توان دریافت که اصلی‌ترین شرکای اقتصادی- تجاری ایران در این فهرست قرار دارند. این، یک اقدام موذیانه است که واشنگتن برای «بازتعریف تحریم‌ها در قالبی جدید» به آن متوسل شده و تلاش می‌کند یکبار دیگر تحریم‌های مورد نظر خود را به صورتی ظاهراً متفاوت ولی با همان اهداف قبلی تحمیل نماید و سایر کشورها را نیز با خود همراه سازد.
شگرد جدید واشنگتن با این هدف طراحی شده که صرفنظر از تحریم‌های آمریکا، آندسته از تحریم‌هائی را که توسط سایر کشورها رعایت و اجرا شده، مجدداً احیا کند و حتی ابعاد آنرا تقریباً بدون هیچ‌گونه حد و مرزی تعمیم دهد و با تحمیل یک شرایط ویژه، اجرای آنرا تضمین کند. این یک اقدام آشکار در مسیر «نقض برجام» است که مطابق مفاد برجام و در چارچوب تعهدات 5+1 باید از انجام هرگونه اقدام و اتخاذ هر گونه تصمیمی که به منزله احیای شرایط گذشته باشد، اجتناب می‌شد. بدین ترتیب جمهوری اسلامی ایران حق دارد از تمامی امکانات و ظرفیت‌های موجود برای جلوگیری از اجرائی شدن «نقض برجام» جلوگیری کند تا از تکرار موارد مشابه نیز اجتناب گردد. واشنگتن مایل است با این تصمیم و اقدام خود واکنش احتمالی ایران و سایر شرکای خود در مذاکرات 5+1 را ارزیابی کند. این بدان معنی است که هرگونه اهمال، سهل‌انگاری و تردید در مورد اصل موضوع و واکنش ایران و سایر کشورهای عضو 5+1، پیامدهای قطعاً ناگواری را به دنبال خواهد داشت. سکوت و بی‌تفاوتی در این مقوله به زیان کشور تمام خواهد شد.
این روزنامه خاطرنشان کرد: ممکن است این ذهنیت ایجاد شود که برای حفظ برجام، شاید تصمیمات تلافی‌جویانه و توقف اجرای برجام به مصلحت نباشد. اما دقیقاً برای حفظ برجام و دستاوردهای آن لازم است جدی بودن ایران به آمریکا گوشزد شود و مشخص گردد که تعهدات برجام یکطرفه نیست که الزاماتی را صرفاً برای طرف ایرانی فهرست کند ولی نخستین اقدامات سایر طرف‌ها ملازم «نقض برجام» باشد.