درس نقی به ظریف و روحانی در قسمت آخر پایتخت 3 :

وقتی نقی دیپلماسی صحیح را به دولت یازدهم آموزش می‌دهد

بسم الله الرحمن الرحیم – جنجال آنلاین – انجمن منتقدان بیسواد – نقی معمولی یک قهرمان نبود بلکه یک انسان عادی و معمولی بود ولی در قسمت آخر پایتخت 3 نقی یک درس بزرگ از جهت دیپلماسی به دولت یازدهم داد!!!

دولتی که به گفته نماینده مجلس آقای دکتر نبویان حدود 95 درصد هسته ای را تعطیل کرده است. دولتی که بر خلاف نظر رهبر انقلاب مبنی بر  بی اعتمادی به غربیها و نظر عموم مردم قهرمان دلاور ایران با خوش بینی تمام تن به یک قرار داد یکطرفه داد و با دیدن عهدشکنی ها و بی ادبی های بیشتر دشمن از این موضع بازنگشت و مردم و رهبری هم صبورانه در انتظار بازگشت این دولت هنوز هم نگران و ناراحتند.

نقی معمولی یاد داد برای اینکه مردم تو را دوست داشته باشند و عاشقانه طرفدار تو باشند نیازی به بوق و کرنا کردن و نامه نگاری های عجیب و غریب نیست بلکه نیاز است در دیپلماسی با دکترین نرمش قهرمانانه محکم جلوی دشمنت بایستی و او را خاک کنی.

نقی معمولی یاد داد حتی اگر مشکلات داخلی داشته باشی آن را باید با قدرت دورن زا حل کنی و چشمت به جای دیگری از بیرون نباشد که بیاید و کار تو را حل کند در حالی که خودش هزاران مشکل دارد.

نقی معمولی یاد داد وقتی با توکل به خدا و توسل به ائمه اطهار (ع) محکم جای پایت را سفت کنی این دشمن است که روبروی تو کرنش میکند و اگر کرنش نکند بینی اش را به خاک می مالی.

نقی جان به جمع بیسوادانی که از جای خاصی تغذیه می شوند خوش آمدی.

به گزارش "ندای انقلاب"، بر اساس اظهارات علنی مقامات امریکا طی روزهای گذشته ظاهرا توافق ژنو نه تنها منجر به حل مساله هسته ای ایران در دراز مدت نیز نخواهد شد، بلکه به ابزاری برای «زمان خریدن» آمریکایی ها جهت توقف بیشتر فعالیت های هسته ای ایران، تشدید فشارهای اقتصادی در دراز مدت و در نهایت معامله با اصلاح طلبان برای انتخابات مجلس دهم تبدیل خواهد شد.
در این رابطه گری سیمور مشاور سابق اوباما در امور کنترل تسلیحات و خلع سلاح که اکنون مدیر اجرایی مرکز بلفر در دانشگاه هاروارد است، در سخنرانی خود در مرکز مطالعات راهبردی لندن با اشاره به این موضوع گفته است:
«برخی از ایرانی هایی که من با آنها صحبت کرده ام و مدعی هستند از جانب حکومت ایران سخن می گویند بی سر و صدا به من گفتند که آمریکا باید در حوزه مسائل هسته ای نرمش داشته باشد تا اینکه دست حسن روحانی رئیس جمهور ایران تقویت شود و به پیروزی در عرصه سیاست خارجی دست پیدا کند و تحریمهای اقتصادی ایران برداشته شود و او درموقعیتی قوی قرار داشته باشد تا بتواند تندروها را در انتخابات بزرگ پیش روی ایران یعنی انتخابات مجلس شکست بدهد و وقتی او در چنین موقعیتی قرار بگیرد می تواند ایران را به سمت سیاستهای معتدل تر هم در عرصه داخلی و هم درعرصه سیاست خارجی هدایت کند.»
بر پایه خبری که ایران هسته ای منتشر کرده است، سیمور در بخش دیگری از اظهاراتش نیز با اشاره به تصمیم آمریکایی ها برای به تمدید و به تاخیر انداختن حداکثری در زمینه توقف فعالیت های هسته ای ایران می گوید:
«آمریکا می خواهد توافقی حاصل شود که این زمان فرار هسته ای ایران را طولانی تر کند یا دست کم برای مدت یک سال یا بیشتر به تعویق بیندازد. می توان با محدود کردن تعداد و نوع سانتریفیوژهای ایران و میزان ذخایر اورانیوم غنی شده اش، این کار را انجام داد. آمریکا از ایران خواهد خواست که این دوره زمانی تاخیر در این زمینه برای مدتی بسیار طولانی باشد و برای مدت چند سال باشد یعنی بسیار طولانی تر از دوره زمانی که طرف ایرانی حاضر است درباره محدود شدن برنامه هسته ای اش بپذیرد. فکر می کنم وقتی دوره شش ماهه درنظر گرفته شده برای توافق شش ماهه در ماه ژوئیه پایان می یابد، احتمالا با رضایت دو طرف، این توافق برای شش ماه دیگر تمدید خواهد شد.»
مشاور سابق اوباما می افزاید: «به هرحال، معتقدم به علت آنکه دو طرف و بویژه ایران و آمریکا درباره مسائل اساسی ازجمله میزان و گستره برنامه هسته ای ایران ایران، بسیار با هم اختلاف دارند، رسیدن به توافق جامع بعید است ... نگران آن هستم که اگر بحران اوکراین بدتر شود یعنی همان وضعی که در حال حاضر بسیار محتمل به نظر می رسد، این مسئله می تواند توافق نسبی با ایران را دشوارتر کند و درعین حال ممکن است سبب تسهیل روند فروپاشی این روند مذاکرات شود.»
این اظهارات در حالی از سوی سیمور مطرح شده است که باراک اوباما رییس جمهور امریکا نیز دو هفته قبل در گفت وگویی با بلومبرگ ویو به یکی از آرزوهای امریکا در پایان مذاکرات اشاره کرده و گفته بود:
«اگر آنها قابل تغییر باشند، اگر در واقع در نتیجه توافق درباره برنامه هسته ای، آن دیدگاهها و رویکردها (مخالف حکومت) در داخل ایران تقویت شود ... حتی اگر این روند یک دهه یا پانزده سال یا بیست سال هم طول بکشد، این نتیجه ای است که ما باید آرزوی آن را داشته باشیم.»
به نظر می رسد همانطور که از ابتدا نیز قابل پیش بینی بود، مذاکرات ژنو در عمل نه تنها کمکی به رفع تحریم ها علیه ایران و به نتیجه رسیدن پرونده هسته ای ایران نخواهد کرد بلکه بیشتر به ابزاری برای غرب جهت مدیریت تحولات داخلی ایران و باج دادن و باج گرفتن با اصلاح طلبان تبدیل خواهد شد.
این مساله ای است که گری سیمور در بخش دیگری از گفتگوی خود به آن اشاره کرده و ضمن تصریح بر اینکه لغو برخی تحریم های فرعی در شرایط، هیچ تغییری در ساختار اصلی تحریم های علیه ایران ایجاد نکرده است، می گوید: «باوجود نگرانی برخی از منتقدان، کاهش تحریمها سبب فروپاشیدگی شدید یا تحلیل رفتن جدی کل رژیم تحریمها نشده است. علت اصلی این مسئله آن بوده است که دولتهای اروپایی و آمریکا به شرکتها درباره انعقاد قرارداد با ایران یا برداشتن گامهای نسنجیده ای هشدار داده اند که می تواند سبب شود آنها مشمول تحریمها قرار بگیرند. مسئولان شرکتها به تهران سفر کرده اند اما قراردادی امضاء نکرده اند.»

به گزارش خبرنگار شبکه اطلاع رسانی دانا محمد نوروزی طی یادداشتی چنین نوشت:

 خیلی سخت است عده ای را در جامعه تحمل کنی که می خواهند مسیر مملکت را از راهی که منافع ملی و ارزشی در آن است منحرف کنند.

گاهی در فروشگاه های زنجیره ای، چرخ دستی فروشگاه را که هل می دهم یاد اصلاح طلبان افراطی و تجدیدنظرطلبان می افتم؛ همان چرخ هایی که همیشه میل دارند به سمت دیگری به غیر از مسیر مستقیم بروند. هر قدم که برمی داری باید مکثی کنی و به زور چرخ را به مسیر قبلی برگردانی.

داشتم فکر می کردم خیلی خوب بود مسئولانی که برای سیاست خارجه انتخاب می شوند یک دوره عزت اسلامی را می گذراندند؛ اما بیشتر که فکر کردم دیدم خیلی ربطی به کلاس و دوره ندارد؛ تفاوت آقایی و حقارت را همه متوجه می شوند.

نگاه مسئولان دستگاه دیپلماسی ما در سیاست خارجی یادآور داستان آن فیل در مثنوی معنوی است که هر شخصی از دیدگاه خود درباره آن نظر می داد؛ اما چون همه در محیط سربسته و تاریکی بودند و نمی توانستند حقیقت را آنطور که هست ببینند به حقیقت کجکی ملتفت می شدند.

البته امام گفته بود «تنها آنهایی تا آخر خط با ما هستند که درد فقر و محرومیت و استضعاف را چشیده باشند»؛ مطمئناً به خاطر زندگی پرزرق و برق برخی مسئولان است که آقایی و بزرگی را در ژست های دیپلماتیک و خوش آمد قدرت های مادی می بینند.

یک وقت هست که بخاطر زیاده خواهی دشمن صرفا یک حق مادی از مملکت اسلامی سلب می شود، یک وقت هم هست که ضمن سلب یک حق مادی ضربه ای به دین مردم وارد می شود.

تفکیک این دو از هم را مردم کشورمان متوجه شده اند؛ اما متاسفانه دستگاه دیپلماسی نمی خواهد از حرفی که آن ابتدا زده حتی اگر اشتباهش برای همه روشن شده باشد برگردد؛ بی توجه به اینکه این وسط عزت اسلامی است که رفته رفته لگدمال لجات ها می شود و خط قرمزهاست که نادیده گرفته می شود.

خوب است نزدیکان و اطرافیان آقای روحانی مروری حتی گذرا بر زندگی و منش شهدای جنگ 8 ساله داشته باشند تا خطوط قرمز را بهتر بشناسند؛ مثل شهید مرتضی جاویدی که وقتی به او گفتند: «برادر جاویدی، گردان شما در محاصره شدید دشمن است عقب‌نشینی کنید» گفت: «فرمانده من امام ‌خمینی است و به دستور ایشان عمل می‌کنم و نمی‌گذارم احد بار دیگر در اسلام تکرار شود».

چقدر ضروری است برخی اطرافیان رئیس جمهور محترم بجای پز فیس بوک که برای مردم و حتی مسئولان دولتی غیرقانونی است وقتی می گذاشتند و تاریخ سیاسی اسلام را با دقت می خواندند تا حساب کار دستشان بیاید و متوجه شوند بزرگان دین مان در عین اینکه در سختی و محرومیت به سر می بردند عزت و مصلحت نظام اسلامی را با چیزی معاوضه نمی کردند.

واجب است در ایام فاطمیه همه مسئولان فیس بوکی تحقیق کنند که این تنها دختر پیامبر برای جلوگیری از ضربه به دین چه کردند.

شخصیت حضرت فاطمه زهرا(س) بسیار بزرگ تر از آن است که بخواهند به خاطر تکه زمینی به مسجد بروند و خطبه بخوانند بلکه اصرار ایشان برای گرفتن این حق ضربه برخی به دین و مخالفت با حکم خداوند بود. قانون ارث از سوی غاصبان خلافت نادیده گرفته شده بود و یگانه دختر پیامبر(ص) که ارث پیامبر فقط به ایشان تعلق می گرفت نمی توانست در برابر تجاوز به قوانین اسلامی کوتاه بیاید.

اما اصلاح طلبانی که محکم اطراف رئیس جمهور محترم حلقه زده اند تا مبادا جریان رقیب نیز سهمی در قدرت سیاسی کشور داشته باشد آنقدر وا داده اند که ثلمه به دین را نادیده می گیرند و با این غفلت شان صدای همه دلسوزان نظام و میهن را درآورده اند.

اگر بگوییم مسئولان سیاست خارجی هوش بالایی ندارند و نمی دانند خانم اشتون قبل از کودتای اوکراین به آنجا رفته و با مخالفان صحبت کرده، حرف درستی نیست؛ بالاخره شخصی که برای سطوح بالای سیاست خارجی مملکت انتخاب می شود باید فرقی با عموم افراد داشته باشد. بلکه بهتر است بگوییم سایه اصلاح طلبان افراطی بر دولت سنگینی می کند؛ همان مرفهانی که به زندگی سیاسی - اجتماعی امام نگاه نسبی دارند. از نظر آنها زمان، زمان حضرت امام نیست و باید با آمریکا آشتی کرد.

باید دوباره سخن تکان دهنده امام بزرگوارمان را یادآوری کنیم که می گفت کسانی که طعم نداری را نچشیده باشند تا آخر با ما نمی مانند.

هر چند برخی از ابتدا نیز با ما نبوده اند و در حصار تقیه ولایت، خود را انقلابی جا زدند.

کاش زمانی می رسید که پرده های تقیه برای همیشه بالا می رفت و حرف اصلی انقلاب، حرف اول دیپلماسی بود.

حضرت روح الله به برخی در آن روزها تشر زده بود که «فقرا و متدینین بی‌بضاعت گردانندگان و برپادارندگان واقعی انقلابها هستند»؛ اما چه می شد کرد که لازم بود سکوت به خاطر مصالح بزرگ انقلاب.

امام می دانست که برای برخی خانه وسیع حوالی ولنجک مهم است و این وسط سخن شهید جاویدی مربوط به زمان خودش است. نگاه نسبی به سیره امام غیر از این معنی ندارد! از دید اصلاح طلبان افراطی به سرکردگی آقای هاشمی الان اگر دم آمریکا را نبینیم مملکت فلج می شود.

جالب اینکه سند آقای هاشمی برای حرفهایش خوابی است که درباره امام دید و سعی کرد شعار مرگ بر آمریکا را حذف کند اما متاسفانه گویا این خواب باید تعبیر شود. این را از وادادگی برخی مسئولان می شود فهمید که آنقدر مملکت را بی در و پیکر در نظر می گیرند که زنی که با خیالی آسوده در کشورمان با هر که دلش می خواهد ملاقات می کند و آخرش هم هیچ کس چیزی را به گردن نمی گیرد.

هر وقت آمریکا حرف های تهدیدآمیزی علیه مان می زند می گوییم این بار دیگر مسئولانمان غیرتی می شوند و دلمان را به این خیالات خوش می کنیم؛ اما چند روز می گذرد و تنها چیزی که از مسئولان دستگاه دیپلماسی می شنویم این است که آمریکا خیالبافی نکند، آمریکا حرفی نزند که مجبور شود آن را پس بگیرد، و الفاظی نرم و لطیف از این دست.

خدا کند تنها تفاوت این بار با سستی های قبلی فقط این نباشد که مجلس بررسی کرد و گفت وزارت خارجه در زمینه دیدار اشتون با فتنه گران سستی و کوتاهی کرده، چرا که قطعا اگر تفاوتی نکند باز هم شاهد این سازماندهی ها و خیز تجدیدنظرطلبان و اصلاح طلبان افراطی برای اوکراینیزه کردن ایران خواهیم بود.

در پایان این وجیزه لازم است به دولتمردان این را گوشزد کنیم که تشرهای ما نیز تا سر به راه شدن سکانداران سیاست خارجه ادامه خواهد داشت تا شاید به مصالح انقلاب نیز بیندیشند.